Wieteke Heldens Nederlands/Amerikaans, Ottersum, 1982

Wieteke Heldens (*1982) studeerde in 2007 af aan de Koninklijke Academie van Beeldende kunsten in Den Haag. Hierna volgde ze een tweejarige vervolgopleiding bij DNA, de postacademische ateliers van de Vrije Academie. In deze periode exposeerde ze onder andere in het Haags Gemeentemuseum, in Zwitserland, België en Parijs en was Artist in Residence in Chongqing, China. In 2009 ontving ze een startstipendium van het Fonds BKVB. Sinds 2010 woont en werkt Wieteke ook in New York waar ze in 2011 en 2012 als Artist in Residence verbleef bij de Fluxfactory en daar exposeerde. In 2013 ontving zij de Koninklijke prijs voor Vrije Schilderkunst. Zij woont en werkt in New York.

"Ik zie mezelf in beginsel als schilder. Vanuit deze positie kan ik ook afbraak plegen aan het schilderij. Zorgen dat alleen dat overblijft wat functioneel is. Echter niet vanuit een ideologische kijk, niet vanuit moderne abstractie of geometrie. Het emotionele functioneel maken, dat kan niet met een harde abstractie of puur conceptuele aanpak. Maar ik gebruik de conceptuele en de abstracte aanpak wel. Het liefst was ik Hanna Darboven of On Kawara geweest. Maar voordat ik dat kan zijn moet ik eerst weer door die gevoelens/emoties/gedachtes heen werken. Eigenlijk begin ik steeds bij nul. Elk schilderij is steeds het eerste. Maar ik val vaak in herhaling. Ik probeer een werk zo te maken dat het een algemene waarheid is. Ik probeer het te abstraheren zodat het algemene en fundamentele structuren zichtbaar maakt in plaats van particuliere anekdotes. Tegelijkertijd is ieder werk obsessief en dwangmatig."

"Wetmatigheden, wiskundige formules probeer ik toe te passen op de dingen in mijn hoofd die 'niet echt zijn' omdat ik niet precies weet wat ze zijn. Ik probeer ze concreet te maken en ze tegelijkertijd te veralgemeniseren. De aanleidingen zijn niet meer te herkennen: ik maak het werk immers om mezelf ervan te verlossen. In "Portrait of a vertical minus" maak ik een stift leeg tot er een verticale minus overblijft, ik wil als een machine werken maar kan nooit het perfecte bereiken. Het gaat over een minus die geen minus is maar ook geen plus, het is een verticale minus, en de inkt gaat ook nooit echt op. In "Dry Pain't" laat ik 347 keer de bovenkant van de verfdruiper zien. Vele lagen verf over elkaar heen gesmeten. Toeval is dat ik in New York een werk gemaakt heb : 'Wet pain't' dat verticaal is en waarin de druipers naar beneden lopen. In dat werk gaf ik met blauwe tape de onderkant van de druipers aan. Bij dit nieuwe werk gaan de druipers omhoog, en geef ik met rode verf de bovenkant aan."