Jurriaan Molenaar Nederlands, 1968

Jurriaan Molenaar schildert architectuur: woonboulevards, industrieterreinen, banken en kantoren. Veelal lege ruimtes die een doorzicht bieden naar nog meer leegte. Hierin valt een duidelijke fascinatie te herkennen voor het werk van architecten als Le Corbusier, Mies van der Rohe en hun omgang met de relatie tussen binnen en buiten. Voor Molenaar is het leggen van verbindingen tussen deze twee elementen van essentieel belang. Om zijn doel te bereiken maakt hij gebruik van sobere, gedempte kleuren, labyrintachtige perspectieven, vlijmscherpe lijnvoeringen en een handschrift zonder enige toets.  

Zelf noemt hij zijn manier van schilderen 'geconstrueerd realisme' waarbij verder iedere verhaallijn ontbreekt. Daarover zegt hij: "In mijn 'gebouwen' krijgt de 'bezoeker' de stilte en ruimte cadeau. Architectuur is niet veel meer dan muren en gaten. Maar een muur heeft een dubbele psychologische lading: hij isoleert je, en biedt ook bescherming. Met een gat net zo: je kunt er doorheen gluren, maar ook bekeken worden. Dat alles wil ik in mijn werk tonen."

Het atelier van Jurriaan Molenaar is zeer overzichtelijk, de wanden schoon en strak, zijn grote werktafel ordelijk. Op de grond staan honderden potjes met pigment, in deze sobere 'architectuur-studio' een bijna ongewone kleurenzee. Lijn, licht en ruimte bepalen het beeld in zijn schilderijen.

De wetten van het perspectief en de meetkunde beheerst deze 'bèta-man' tot in de kleinste details. Vensters in een muur, een zwembad, een open deur. Het lijken meetkundige proeven met de complicatie van diverse verdwijnpunten. Molenaar zoekt speling in de meetkunde, speling in het perspectief en de verdwijnpunten, echter zonder deze geweld aan te doen. Op het eerste gezicht zeer realistisch weergegeven, blijkt bij nader inzicht er toch een kleine torsie te zitten in de vorm van het zwembad en is de gezichtshoek van het venster in de muur bijna onwaarschijnlijk; speling in wat echt lijkt. Kleuren in de schilderijen van Molenaar zijn sober en monochroom. Om diepte of licht te suggereren maakt hij geen gebruik van toon- of kleurwisselingen. Wel zijn de kleurvlakken met uiterste precisie aangebracht, bijzonder gevoelig ook. En daar ligt voor de goede beschouwer ook de warmte, de poëzie.