Koen Vermeule

Mijn schilderijen zijn niet verhalend. Ik bekijk de wereld met een fotografische blik. Ik 'betrap' de alledaagse, vluchtige werkelijkheid en houd haar voor een moment vast. Ik wil het mysterie uit het triviale en alledaagse blootleggen. Het zijn reflecties op het heden, de snel op elkaar volgende technologische ontwikkelingen en bijbehorend sociaal gedrag. Mijn schilderijen ontstaan steeds vanuit de nabijheid; het zijn vaak vluchtige straat- of natuurbeelden die mijn aandacht trekken. Ik herken het bruikbare moment, isoleer dat wat ik zag en manipuleer het. Snapshots om de mogelijkheid van wat een schilderij zou kunnen worden laten zien. Een eerste uitsnede, een eerste filter van licht. Met de ruis er nog in, met teveel details. Ook wil ik de invloed van de kunstgeschiedenis op mijn kijken laten zien (Seurat, Spilliaert, Muñoz, Hokusai).

Mijn werken worden bevolkt door typische stadsmensen, individualistisch, in hun eigen wereld. Bezig met hun mobiele telefoon, naar muziek luisterend op hun koptelefoon. Ik ben gefascineerd door menselijk gedrag in de metropool. Een graffitispuiter met een petje op en een baggy broek, in het werk Skywriter. Hij spuit een grafisch teken in de lucht. Een magisch moment. Het laat zien dat zijn ambities veel mogelijk maken. Een meisje uit een vredesoptocht met een reusachtige vredesduif. Een Turkse vrouw met haar kind in een Nederlands speeltuintje, gezien vanuit 'drie-hoog achter'. Stedelijke hangjongeren, gepositioneerd aan de rand van een Scandinavisch meer in het werk High above Ground, verbinden het nu aan de romantiek van Caspar David Friedrich. Mensen op een avondlijk dak met vuurwerk in Ghosts. Een jongen die in een museum op een bankje zit en in slaap lijkt te zijn gevallen (Tokyo Dreamer).

Ik zoek en schilder een zo sterk mogelijk beeld. Beelden die zich op het netvlies vast kunnen zetten, maar waarvan de betekenis open is, enigmatisch. Zo kan een liggende figuur in betekenis gaan bewegen tussen verslagenheid, rust of zelfs dood. De context van het oorspronkelijk geregistreerde beeld kan compleet veranderen en zo kan een "Lowlands" meisje in een zeelandschap terecht komen.

Figuur en landschap zijn constanten, vaak ontstaat een symbiose tussen de twee, maar ook het kale, lege, vormgegeven landschap laat ik zien. Vaak zijn dit beelden vanuit een langsrijdende auto of trein; die snelle beweging keert via de verfbehandeling terug in het schilderij. Zo komen hedendaagse vraagstukken mijn werk binnen, vraagstukken over globalisering, jeugdcultuur, integratie of het artificiële Nederlandse landschap. Ik verhoud me tot deze onderwerpen vanuit betrokkenheid, zonder daarbij enige vorm van activisme te willen uitdragen. De beeldende kwaliteit en de raadselachtige en dubbelzinnige betekenis blijven voorop staan".