Masha Trebukova | Passage

Samen met Masha en (haar man) Victor bezochten wij in februari een gedenkwaardig concert in het Concertgebouw. Het Mariinski Orkest uit St.Petersburg o.l.v. Valery Gergiev voerde de 15e, de laatste symfonie van Shostakovich uit. Het was een heel bijzonder en buitengewoon indrukwekkend concert. Compositie en uitvoering waren van een zodanig overweldigende schoonheid dat delen ervan nog wekenlang in mijn hoofd bleven doorklinken.

Tijdens het concert mengden onwillekeurig de klanken van Shostakovich zich in mijn hoofd met de visuele ervaring, welke ik enkele dagen daarvoor had in Masha's atelier bij het zien van haar recente werk. Klank- en toonwisselingen in Shostakovich' meesterwerk hebben een reikwijdte die zich uitstrekt van de lichtvoetige vioolsoli en uiterst geraffineerd, soms bijna toverachtig slagwerk, naar de volle geladenheid van Russische melancholie in de heftige orkestpartijen. En tussen die uitersten van transparante, lichte tonen en heftige, robuuste klanken bewoog zich in mijn gedachten eveneens het beeld van Masha's recente schilderijen en monoprints. Transparant en lichtvoetig, toverachtig bijna, zijn de doeken waarin pastelkleuren de toon zetten. Tegenwicht wordt dan steeds weer geboden door forse gebaren en robuuste vormen. De monoprints en de bijzondere ronde panelen overtuigen in het zwart en hun volle zwaarte. Ze zijn zeer trefzeker gecomponeerd.

Paul van Rosmalen, Amsterdam